دوش دوش دوش که آن مه لقا خوش ادا با صفا با وفا

از برم آمد و بنشست برده دین و دلم از دست

باز باز باز مرا سوی خود می کشد می برد می خرد

با دو چشم با دو چشم مست ابرویش ابرویش پیوست

آتش اندر دلم برزد جانم ای دل جانم ای دل

زان رخ همچو آذر زد جانم ای دل جانم ای دل

سوخت همه خرمنم یکسره جان و تنم کشته عشقت منم ای صنم ، بد مکن

پیش از این ظلم بی حد مکن پیش از این ظلم بی حد مکن